Michal Lapinski Studio
A dream of Poland
What has happened to our Poland
in this foreign land I wonder
when I cannot sleep at night, and grief tears my heart asunder
What has happened to our country?
Plagued by doubt I wring my hands
Is it me, or could we have done better than we have?
… so much better than we have
When our Round Table gave birth to the spirit of liberty
I dreamt that it was finally time for solidarity
that our land would bloom and flourish,
common goals uniting us
that we could live a normal life,
and that’s not really such an ask
...that’s not really such an ask
When the Berlin Wall was crumbling,
Europe opened up its arms
it was not so hard to think - it’s now that a new age starts
we will have an open country, wise and filled with tolerance,
one no poorer than Germania, no less creative than France
… no less creative than France
We will turn towards the future, rewriting history at will
rather give Wałęsa power, than let the president be killed
Will this fortune stick around when so many times it’s fled
and since a well-known Polish hell begins
to raise its ugly head?
...begins to rear its ugly head
Ranting, venom, vengeful payback,
how has such hate come to rule
when our perfect dream of Poland
after centuries has come true?
Spirit of renewal washed up, plans and hopes left unfulfilled
instead, heads with vodka brimming and a holy water swill
...and a holy water swill
New historical perspectives open secret folders wide -
You will learn that A. Mickiewicz was a Jew and Soviet spy.
And I look in fear behind me, asking myself for what reason
should I fear the ghost of Gierek, not
Kaczyński’s nightmare visions?
...not Kaczyński nightmare visions
Long black dresses, crosses, gravestones, paranoia, Russian war
Somehow Tusk is not an option, so the fatheads run the store!
Greed, corruption, louts with money, bellies and skyscrapers grow
so a people in their masses let themselves be truly owned
... let themselves be truly owned
The priest threatens wrath divine, the politician screeches "Woe,
Jews want to control our Poland, Brussels tries to steal our dough
Mulims, gays and refugees tarnish our saints and faith
Poland will be Europe’s saviour,
great and blessed by God’s grace.
… great and blessed by God’s grace
What will happen to our Poland, I no longer have the tools
to tell such an unsure fortune without feeling like a fool
I no longer know my Poland - new, grown up, mature as such
how to like, or just deal with you, so it doesn't hurt too much
...so it doesn’t hurt too much
So I listen to Kaczmarski, dreams of Poland on my mind
As Dąbrowski’s anthem starts up, a tear spins around the eye
touched by music, filled with feeling,
as with dumplings, head to shoes ...
yet I somehow think I'd rather here remain with the kangaroos
...here among the kangaroos
Fate
I learned to walk under the supervision of the gendarmes
Germans in the park, where the dogs were yelping
and the boys waited for gun time.
When he came, I was slurping the soup
from the insurgent's canteen, with his father's armband
who rose and perished,
to come alive in a uniform decorated with stars
to pair, new,
including one red one.
They led us through the times of the tyrant
with the applause of parades and with a miserable soul,
although there was usually enough bread...
...until finally
monuments were demolished,
to build new ones on old pedestals.
And we sang!
However, too young for the new October
(too old for March, as it turned out).
And then we wait in dejection and shame
until they disappear covered with clubs
and the shots will stop.
But never completely.
However, ham and jeans also appear
a reward for those who stayed here
in guttural silence and devoid of faith...
But finally, oh miracle,
we go through the wall
with a Christmas carol on your lips,
with your head held high,
in spite of the villainy that heralds our end
united, we fly towards the sun...
To no avail, because the clouds will avalanche us.
to a dirty puddle, thickened with betrayal...
...just to get out
and fly ahead, even though no one is chasing us,
don't stop until you find a perch
under a pear or palm tree
it's impossible to forget...
You asked me, Ewa
You asked me, Ewa, what it was like then -
You could probably write a good book about it,
one that is full of bookstores in Warsaw:
who went to bed with whom and who had sex with whom
and how in opposition I was a hero
But I lack talent and inclination -
I will rather remain a silent witness
You wanted to know, Ewa, how it was born,
where did the enthusiasm and love for Freud come from?
and how we could practice under socialism
subversive activities in the Masovian countryside
Those were beautiful days, although not always great
the beginnings were great and the mistakes were painful.
There were a lot of battles, and a lot of memories;
a few of us stayed
for a veterans' convention.
You asked me, Ewa, about old songs -
many of them have survived in closed memory
others were lost like those of us who
somewhere they separated or didn't survive.
You were also wondering why I left,
why didn't I wait like those who survived
in stifled protest; why didn't I fight?
like those who took the newspaper to batons.
I've had enough of illusory Octobers,
bloody Decembers and shameful Marches
when August falls like forty-four
I'm going into exile again with my suitcase.
Burnt bridges, lost houses,
Thistles grow on my parents' graves
in distant lands the air is so different,
that you can forget the landscape after the battle.
But you have no return and no vote
you come like a guest from the other side of the world
you bring gifts, you seek forgiveness
welcomed, goodbye,
not adapted.
You asked me, Ewa, why I don't sing anymore,
maybe I stopped with this new importance?
I didn't lose my voice, I just changed it,
and now I'm trying out this new melody.
Embarrassed by the form, disappointed by the content,
with a rebellious soul, with anger
I want to celebrate forgotten history with this song.
sung tenderly...
but is it necessary?
(After the interview with Ewa W., Warsaw/Melbourne, May 2012)
Garnitur
(not translated)
Garnitur elegancki kupiłem w Londynie,
a Londyn jak wiadomo na świat cały słynie
z mody męskiej, a jej centrum Oxford Street stanowi.
Wiec ubiór tam nabyty da posiadaczowi
znaczenie i splendor. Zwłaszcza Polakowi,
który wszak zagranica słynie z elegancji —
zadaje szyku wszędzie. Nawet w Anglii, Francji
gdy się ulica przejdzie, to jest oglądany
z zachwytem, bo tak schludny, jak na bal ubrany.
Emigrant nabytek taki zwłaszcza musi cenić.
Pamięta jak to trudno było pieniądze wymienić
za komuny, kiedy z trudem wysupłane,
były jako dolary w butach przemycane.
Wprawdzie teraz przyjeżdża sobie jak panisko,
funtami rzuca wokół i wszędzie mu blisko,
bo świat stoi otworem, ale w środku czuje,
że do tej Europy nie bardzo pasuje,
bo choć historia wielka i postawa dumna,
ale czuje, że wziął się z plebanii i z gumna.
Wiec garnitur przywdziawszy, zaczynam się głowić
jak się zrealizować, gdzie się ustanowić,
żeby mnie dostrzeżono i okryła chwała,
którą naszym ojcom Anglia odebrała;
jak przekazać tę wielkość, którą naszej nacji
odmawiają teraz niemce, francuzy i zdrajcy
udajacy Polaków.
Więc w swym uniformie
podążam do Hyde Parku, by na Speakers’ Corner
stanąć śmiało na skrzynce po piwie Okocim
i wyzwanie rzucić głosem patrioty:
„Europo, zawołam, daj nam co potrzeba
dużo unijnej kasy oraz łaskę nieba!
My ciebie uratujem wznoszac się na szczyty
— tam jest nasze miejsce, a nie między żydy,
muzułmany, geje oraz bezbożniki.
My znów murem stajemy, by ich zalew dziki
nie pogrążył nas w hańbie. Wiara to potęga,
gdy Europa tonie, po Polaka sięga,
by ją ratował, bo wiara w tym narodzie czysta!”
Prawda ta staję się wnet oczywista
dla tych co dostrzegli mnie w mym garniturze,
bo czują jak niechybnie chrześcijaństwa przedmurze
jest w nim ucieleśnione. Krzyk wielki dookoła
podnosi się i każdy do krucjaty woła
z Polską na czele. Britowie budzą się z uśpienia
i będą z nami szukać swego wyzwolenia.
Wśród nich znalazłem miejsce by te prawdy głosić,
będziemy teraz razem z nimi się wynosić
ze zgniłej Europy — i lepszą stanowić —
a jej zewłok zostawić na żer Putinowi,
może się nim udławi, a my w wielkiej glorii
tej dziejowej głupoty przejdziem do historii.
Czekajac na kluski udon
Jest promocja klusek specjalnych
robionych z mąki najbielszej
gotowanych na wodzie
ze źródła Jana Chrzciciela
Możesz wybrać dowolny sos:
jeden wabi pikantnością brunatną,
służy dobrze podniebieniu,
czyści żołądek i mózg -
zostaje pusty porządek
i gwarancja sukcesu.
Drugi jest czerwony, słodko-gorzki,
pobudza żywe, szlachetne emocje
w sercu, które rośnie dla innych,
a kiedy wyrośnie ponad miarę
pęka z żalu za niespełnionym.
Trzeci sos jest elegancki,
nonszlancki, upojny i drogi
przyszedł niby z Paryża, ale
jest na licencji UESa.
Tam go wymyślili Żydzi,
którzy kiedyś mówili po polsku,
a teraz chcą znowu podbić świat,
bo mają dużo kasy
i mało szacunku dla wzniosłych
upodobań wielbicieli papiestwa.
Wydekoltowane panienki prezentują
ci wszystkie opcje,
ale zamawiać swą porcję
masz z zamkniętymi oczyma.
Tego wymaga promocja.
Tak robią Japończycy
mistrzowie klusek.
Ich idolem jest ślepy samuraj ronin,
który pociachał czterdziestu innych
nie ruszając się z miejsca.
Ty też masz czekać
w ciemności i nieruchomo
wchłaniając dźwięki i zapachy.
Przytula się do ciebie kobieta
ciało ma ciepłe i chętne.
Jest chyba młoda
and her voice is very soft.
Dużo się może wydarzyć,
ale czujesz jej desperację
i wyrzuty na skórze.
Ona chce zapomnieć z tobą.
Kluski nie przychodzą
i czas się ciągnie boleśnie.
Nie wolno o tym mówić.
Nie można mówić o zarazie
nie stając się jej ofiarą.
Nikt nie będzie słuchać
fałszywego proroka
czekając na kluski.